عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ وَ عَلِىُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ جَمِيعاً عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ وَ غَيْرِهِ عَنْ أَبِى حَمْزَةَ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ضَنَائِنَ يَضَنُّ بِهِمْ عَنِ الْبَلَاءِ فَيُحْيِيهِمْ فِى عَافِيَةٍ وَ يَرْزُقُهُمْ فِى عَافِيَةٍ وَ يُمِيتُهُمْ فِى عَافِيَةٍ وَ يَبْعَثُهُمْ فِى عَافِيَةٍ وَ يُسْكِنُهُمُ الْجَنَّةَ فِى عَافِيَةٍ

ترجمه :
امام باقر عليه السلام فرمود: همانا خداوند بندگان خاصى دارد كه از بلا آنها را نگهدارد، پس در عافيت آنان را زنده بدارد، و در عافيت روزيشان دهد، و در عافيت بميراند و در عافيت زنده داشته ، و در عافيت در بهشت آنانرا سكونت دهد.  

اصول كافى جلد 4 صفحه : 203 رواية : 1